بقلم: راندة محمود
كنت فاكراكى ما بتضعفيش
كنت عايزاكى ما تكبريش
كنت شيفاكى فى ضهرى جيش
بيحارب فى منامى الكوابيس
فى الضلمة تقيدى الفوانيس
بتقاتلى شياطينى اما تجينى
كنتى بتهمسى فى ودنى
ما تخافيش
جوه حضنى الخوف ما يجيش
كنتى ما بتتهزميش
واقفة طول النهار مرجانة
ما تقوليش اصل انا عيانة
الوجع ما بيغلبكيش
كنتى فى المصباح الجنية
ماليا يومى ضحك و حنية
وان ضاقت الدنيا عليا
يسعنى حضنك ولا تتضايقيش
طلباتى ما بتتعبكيش
شيفاكى جميلة الجميلات
اجمل من كل الأمهات
بتعملى احلى الأكلات
فى حياتى كنتى الملكة
الآمرة الحاكمة راس الحكمة
الحل عندك فى الكلمة
وكلامى ما بيزعجيش
ليه كده غفلتينى و ضعفتى؟
من غير ما احس لاقيتك كبرتى
والعمر اللى فيه وقفتى
تعبك يا امى واتهزمتى
سمحتى للزمن يعدى عليكى
مش قلتلك اتخبى ما تطلعيش
ليه طلعتى يا أمى؟ ليه استسلمتى؟
ليه خليتى الزمن يشوفك؟
سبتيه يرسم ملامحك
سبتيه يكسر حروفك
رسم فى وشك خطوط كتير
حفر يعيد التدوير
ولمسك بعصاية التدمير
والمارد الكبير اللى كان بيطير
اتحط فى مقره الأخير
على السرير
مش قادر على التعب
و الوجع الشرير
بعتذر يا أمى ان الشقا اغتالك
مع اننا عيالك
ما قدرناش نغير حالك
كنا بنسأل بس مالك
ما قدرناش نشيل عنك
ولا نبقى بدالك
